Hadithi 89:
LUTJE E PËRGJITHSHME
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ رضي الله عنه: أنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم كَانَ يَدْعُو، فَيَقُولُ: «اللَّهمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الْهُدَى والتقى، والعفاف والغنى.» رواه مسلم
Abdullah bin Mes’udi (r.a.) transmeton se Lajmëtari (alejhiselam) lutej e thoshte: «O Allahu im, të lus për udhëzim, devotshmëri, dëlirësi dhe pasuri!» Transmeton Muslimi.[1]
Kjo lutje është ndër më përmbledhëset dhe më të dobishmet sepse përmbledhë gjëra më të mira të fesë dhe dynjasë:
- [udhëzimi] është dija e dobishme ndërsa [devotshmëria] është vepra e mirë dhe braktisja e gjërave që feja i ka ndaluar. Kjo ngase feja ndahet në aspektin teorik, në të cilin përfshihen dijet e dobishme dhe të vërteta, dhe aspektin praktik, ku përfshihet përfillja e urdhëresave dhe shmangia nga ndalesat, që me një fjalë quhen devotshmëri.
- [dëlirësia (të qenit pastër, i panjollosur, i papërlyer, i ndershëm) dhe pasuria] nënkuptojnë pavarësimin nga njerëzit, duke mos e lidhur zemrën për askujt prej tyre, përkundrazi, duke u shfaqur i pasur me furnizimin dhe mirësitë e Zotit, i kënaqur me atë që të është dhënë dhe shpirtërisht i bindur se ajo të mjafton. Kështu arrihen lumturia e kësaj bote dhe qetësia shpirtërore ose besimtari me këto tipare e realizon atë që feja e quan ‘jetë e mirë.’
Së këndejmi, kujt i janë dhënë udhëzimi, devotshmëria, nderi dhe pasuria, atij i është dhënë lumturia e të dy botëve dhe i tilli ka realizuar ëndrrat më të mëdha që mund të realizohen! I tilli ka fituar çdo të mirë dhe i ka shpëtuar çdo të keqeje!
Allahu e di më së miri!
[1] Ekstrakti i këtij hadithi është përshkruar në shpjegimin e hadithit nr. 33.
