Në një dhomë pa kulm dhe në kushte të mjerueshme jetonte një grua e vejë me djalin e saj të vogël. Pavarësisht se kishte katër vite që nuk kishte rënë shi, frika nga sezoni i shirave që po afronte ishte e madhe. Kushtet e banimit në një dhomë me katër mure e një derë por pa kulm i frikësonin shumë. Një ditë u mblodhën retë dhe qyteti u vërshua nga shiu. Nëna e gjorë nuk e kishte veten në hall por fëmijën. Si ta mbronte. Ishte bërë e tëra qull. Në atë gjendje, e nxori derën, e vendosi në formë të pjerrtë në mur duke bërë kështu një strehë për fëmijën e saj. Fëmija e shikoi i gëzuar dhe duke qeshur i tha: Nëna, e çfarë bëjnë të varfrit që nuk kanë dyer kur të bie shi?!

Edhe pse fëmijë, ai arriti të kuptonte të vërtetën që mbase një pjesë e madhe e njerëzve nuk arrijnë ta kuptojnë dot se njeriu duhet të kënaqet me atë që disponon dhe duhet ta falënderojë Allahun për të. Ai e konsideronte veten të pasur që kishte një derë të cilën të tjerë njerëz nuk e kishin.   

Shkrepje: Medito se si rriten pemët e lulet krejtësisht në heshtje, se si lëvizin dielli, hëna e yjet po kështu në heshtje. Kur ta bësh këtë do të arrish se sa shumë kemi nevojë për heshtjen që të bëhemi njerëz me influencë.