Në Holandë një universitet paskësh filluar një përvojë të re edukimi, hyrjen në një varr të hapur (https://indeksonline.net/universiteti-ne-holande-hap-varre-per-studentet-qe-te-reflektojne-mbi-jeten-dhe-vdekjen/). Kjo që studentët të reflektojnë. Një lloj shkëputje nga bota, pa telefona të mençur, pa asgjë, thjesht, student, dheu dhe qielli. Posa lexova këtë, më shkoi ndërmend praktika e disa dijetarëve myslimanë në të kaluarën dhe sot, të cilët kishin dhe kanë varre në ambientet e shtëpive të tyre, pikërisht për reflektim. Një prej tyre ishte Rebi b. Huthejmi. Ai kishte hapur një varr brenda shtëpisë së tij dhe sa herë që shpirti i anonte nga dynjaja apo vrazhdësohej, hynte në varr. Kur shihte errësirën dhe egërsinë e tij, thërriste me zë: “O Zoti im! Më kthe prapë në dynja!” E dëgjonte familja, kështu që shkonin dhe e nxirrnin prej aty. Një natë, hyri në varr dhe u mbulua me mbulesën e tij. Kur e trishtoi brendësia e tij thirri: “O Zoti im! Më kthe prapë në dynja!”, por nuk e dëgjoi askush. Pas një kohe bukur të gjatë e dëgjoi gruaja, e cila nxitoi dhe e nxori. Kur doli prej varrit, iu drejtua vetes: Puno, o Rebi, para se të thërrasësh “O Zoti im! Më kthe prapë në dynja!” e të mos përgjigjet askush! (Umnijjatu’l mevta, Dr. Muhamed ibënIbrahim En Neim, cituar sipas: Sedat Islami "Rebia Ibn Huthejm, një burrë që peshon sa malet (II)", https://sedatislami.wordpress.com/2018/06/22/rebia-ibn-huthejm-2/)