Shumë shekuj më pare, dy burra vizituan një liqen të madh, me bukurinë dhe pamjen magjepsëse të të cilit mbetën të fascinuar. Ishte ende para zbulimit të pasqyrës, kështu që kur njëri prej tyre iu afrua ujit të qetë, pa figurën e vet, nuk e dinte se ishte ai porse si dikush tjetër e shikonte me buzëqeshje, andaj i buzëqeshi. Ndërsa tjetri, këtë e shikonte i mërrolur, madje mori dhe një guri për ta hedhur në të por pa se sikur dikush donte ta gjuante këtë me gurë. U larguan prej liqenit dhe rrugës për në kthim, burri i mërrolur foli i pari e tha: Ç’është puna me këto krijesa të mrrolura, si na shikonin ashtu?! Kurrë më nuk do ta kthehem tek ky vend! Ndërsa i pari, ai që buzëqeshi, tha: Unë për vete nuk takova të tilla. Ata vetëm më buzëqeshnin. Sigurisht, do të vi papë tek ky vend.

Kështu është jeta dhe kështu e ka ajo: si ta trajtojmë, ashtu na trajton!

 

Përshtati: Sedat ISLAMI