Pejgamberi, alejhi's selam mbolli në zemrat e tyre ndjenjën dhe bindjen se ata janë në të vërtetën e pakontestuar derisa të tjerët janë ithtarë të së kotës. Thotë Allahu i Madhëruar:

“فَذَلِكُمُ اللّهُ رَبُّكُمُ الْحَقُّ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلاَّ الضَّلاَلُ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ

E ky është All-llahu, Zoti juaj i vërtetë. Pas të vërtetës nuk ka tjetër pos iluzione, e si po ia ktheni shpinën (të vërtetës)?”. Junus, 32.

Kjo e vërtetë është aq e tillë saqë nuk pranon asnjë paralelizëm a rivalitet. Është bar i vetëm shërimi. Omeri kishte hasur në një kopje të Teuratit dhe e kishte sjellë që ta lexonte në prani të Pejgamberit, alejhi's selam. Ketë gjë nuk e priti mirë Pejgamberi, alejhi's selam ndaj edhe nga shenjat e fytyrës diktoi hidhërimin. Ebu Bekri ia tërhoqi vërejtjen për këtë Omerit, ndërsa ai duke shprehur besimin e thellë në Islam, përgjithësisht, tha: Kërkoj mbrojte tek Allahu i Madhëruar nga hidhërimi i Tij dhe i dërguarit të Tij. Kemi pajtuar me Allahun për Zot, me Islamin për fe dhe me Muhammedin për pejgamber. Pejgamberi, alejhi's selam i tha:

“وَالَّذِى نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لَوْ بَدَا لَكُمْ مُوسَى فَاتَّبَعْتُمُوهُ وَتَرَكْتُمُونِى لَضَلَلْتُمْ عَنْ سَوَاءِ السَّبِيلِ ، وَلَوْ كَانَ حَيًّا وَأَدْرَكَ نُبُوَّتِى لاَتَّبَعَنِى

Pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti i Muhammedit, sikur të shfaqej Musai para jush dhe ta pasonit atë e të më braktisnit mua, do të humbisni rrugën e drejtë. Sikur Musai të ishte gjallë dhe të arrinte pejgamberinë time do të më pasonte”[2].

Kur sahabet kuptuan këtë parim të patjetërsuar, çmimi për të më nuk kishte vlerë dhe as kuptim. Ata dhanë çdo gjë, përballuan e përjetuan shumëçka por nuk u zmbrapsen kurrë. Aq shumë persekutoheshin saqë vinin në pozitën që edhe po të deklaronin pabesimin formalisht do të justifikoheshin por shumica prej tyre nuk bënë një gjë të tillë.

Kush do të përjetonte vuajtjet e nënçmimet që iu bënë Bilallit. Shtrihej përtokë në shkretëtirat që të përvëlojnë nga të nxehtit e më pas i vihej një rrasë e nxehtë guri mbi gjoks për tua dhënë më pas fëmijëve që për litarësh ta tërheqin në rrugët e Mekkes e të lozin me të. Me gjithë ato mundime ai përsëriste vetëm një fjalë: Ehad! Ehad! (Allahu është një, i pa shok!)

Kështu e kishte kuptuar alternativen e të vërtetës edhe Ibni Tejmije, të cilit për proklamimin që i bënte asaj, i qenë kërcënuar me gjëra të ndryshme. Përgjigja e tij  çdoherë ishte: “Çfarë kam unë me ta? Xhenneti im është me mua, në gjoksin tim, kudo që të shkoj. Nëse më internojnë jashtë vendit, njihet me tokën e Allahut të Madhëruar. Nëse më burgosin, kam shansin të shkruaj e të vetmohem me Allahun e Madhëruar kurse nëse më mbysin, unë shkoj dëshmor”.

2. Obligimi i mbajtjes me krenari për kësaj së vërtete

“كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنْ الْمُنكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتَابِ لَكَانَ خَيْراً لَهُمْ مِنْهُمْ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرُهُمْ الْفَاسِقُونَ

Ju jeni populli më i dobishëm, i ardhur për të mirën e njerëzve, të urdhëroni për mirë, të ndaloni nga veprat e këqia dhe të besoni në All-llahun. E sikur ithtarët e librit të besonin drejt, do të ishte shumë më e mirë për ta. Disa prej tyre janë besimtarë, por shumica e tyre janë larg rrugës së Zotit”. Ali Imran, 110.

Një gjë të tillë botërisht e shprehur edhe Xhaferi në Abisini. “Cila është kjo fe, për shkak të së cilës keni braktisur popullin tuaj dhe nuk keni hyrë as në fenë time dhe as në fenë e askujt.” – i kishte pyetur Nexhashiu. Në emër të myslimanëve, fjalën e kishte marrë Xhafer b. Ebu Talibi, i cili tha: “O mbret! Ne ishim një popull i paditur, adhuronim idhujt, hanim ngordhësira, bënim punë të turpshme, nuk shikonim farefisin dhe u bënim keq fqinjëve. I forti prej nesh hante të dobëtin. Kështu ishim, derisa Allahu çoi te ne një të Dërguar nga gjiri ynë, të cilit ia njohim prejardhjen, çiltërinë, besnikërinë dhe ndershmërinë. Ai na ftoi ne të besojmë vetëm Allahun, ta adhurojmë Atë dhe t’i braktisim ata, që i adhuronim ne dhe baballarët tanë: gurët dhe putat. Ai na urdhëroi që të jemi të drejtë në fjalë, të mbajmë amanetin, të shikojmë farefisin, të sillemi mirë me fqinjët, të largohemi nga gjërat e ndaluara dhe nga gjakderdhja. Ai na ndaloi, gjithashtu të bëjmë punë të turpshme, na ndaloi të gënjejmë, të hamë pasurinë e jetimit, të shpifim ndaj grave të ndershme. Ai na urdhëroi, që të adhurojmë vetëm Allahun e të mos i bëjmë shok Atij. Ai urdhëroi që të falim namazin, të japim zeqatin, të agjërojmë Ramazanin.” Kështu, Xhaferri ia numuroi atij çështjet e Islamit. Pastaj tha: “Ne i besuam atij dhe i shkuam pas, për të zbatuar atë, që na solli nga feja e Allahut. Adhuruam vetëm Allahun dhe nuk i bëmë shok Atij. I ndaluam të gjitha ato, që na i ka ndaluar Allahu dhe i lejuam ato, që nai ka lejuar Allahu. Për këtë, njerëzit tanë na u bënë armiq, na munduan dhe na vunë në provë në fenë tonë e bënë çmos që të na kthejnë tek adhurimi i putave, në vend të adhurimit të Allahut. Ata deshën që të na bënin që t’i quajmë të lejuara punët e fëlliqura. E pasi na poshtëruan, na bënë padrejtësi e na torturuan, për të na larguar nga feja jonë, ne erdhëm në vendin tuaj e të zgjodhëm ty midis shumë të tjerëve. Kështu, patëm dëshirë që të jemi nën mbrojtjen tënde e shpresojmë se ti nuk do të na bësh padrejtësi, o Mbret.”[3]

3. Bindja në ndihmën e Allahut të Madhëruar.

Ky është parimi i trete me radhe, i argumentuar e dëshmuar nga fakte e raste te panumërta. Thote Allahu i Madhëruar:

“وَكَانَ حَقّاً عَلَيْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ

... Obligim Yni ishte të ndihmojmë besimtarët”. Err Rrum, 47.

Transmeton Imam Ahmedi nga Temim Ed Dariu se Pejgamberi, alejhi’s selam ka thënë:

“ليبلغن هذا الأمر ما بلغ الليل والنهار ولا يترك الله بيت مدر ولا وبر إلا أدخله الله هذا الدين بعز عزيز أو بذل ذليل عزا يعز الله به الإسلام وذلا يذل الله به الكفر

Kjo fe do të arrijë atje ku ka arritur dita dhe nata dhe se Allahu i Madhëruar nuk do të lërë asnjë vend urban a ruralja e futur këtë fe, qoftë me nder të të ndershmit apo me poshtërim të të poshtëruarit; nder me të cilin Allahu i Madhëruar nderon Islamin dhe poshtërim me të cilin Allahu i Madhëruar poshtëron pabesimin”.

“إِنَّ اللَّهَ زَوَى لِي الْأَرْضَ فَرَأَيْتُ مَشَارِقَهَا وَمَغَارِبَهَا وَإِنَّ أُمَّتِي سَيَبْلُغُ مُلْكُهَا مَا زُوِيَ لِي مِنْهَا

Allahu i Madhëruar ma ofroi botën kështu që pashë lindjen dhe perëndimin e saj ku pushteti i ummetit tim do të arrijë”.

Në betejën e Ahzabit, kur muslimanët ishin të rrethuar nga armiqtë në çdo anë dhe kur cifutët, si zakonisht, kishin shkelur marrëveshjet, Pejgamberi, alejhi’s selam në atë atmosferë lufte e frike, i përgëzonte besimtarët për fitore dhe triumfe, jo vetëm për këtë që vetëm çastet i ndanin, por fitore të së ardhmes.

Për ta kuptuar dhe jetuar praktikisht me këtë premtim hyjnor, do to përsërisja prapo rrëfimin e atij vëllait musliman, që e kam përmendur në punimin “Mësime që reflektojnë nga Palestina dhe lufta e saj”. Duke diskutuar për rrjedhat e luftës, ai kishte dëgjuar tek përmendnin ushtarët artilerinë dhe pajisjet e armikut. Çka janë këta aeroplanë që i përmendni? Fluturojnë lart në qiell dhe bombardojnë- iu përgjigjën. Mire, po Allahu a është mbi ta? Po- thanë. Atëherë përse ky dekurajim. Po tanket çfarë janë? Shkatërrojnë por edhe shkatërrohen nga armë tjera. Atëherë nuk qenkan gjë! Po raketat? Janë shumë të shpejta dhe kanë fuqi shkatërrimi- i treguan. Me thuani, a më i shpejtë është Xhibrili me melaiket apo ato? Jo, Xhibrili- u përgjigjën. Nëse Allahu qenka mbi çdo gjë, nëse tanket po u shkatërruakan, nëse paska më të shpejtë se raketat, atëherë përse kjo dobësi- iu tha atyre[4].

“الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيراً وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ

(U lejuan të luftojnë) Ata, të cilët vetëm pse thanë: "All-llahu është Zoti ynë!" u dëbuan prej shtëpive të tyre pa kurrfarë të drejte. E sikur All-llahu të mos i zbrapste disa me disa të tjerë, do të rrënoheshin manastirët, kisha, havrat e edhe xhamitë që në to përmendet shumë emri i All-llahut. E All-llahu patjetër do ta ndihmojë atë që ndihmon rrugën e Tij, se All-llahu është shumë i fuqishëm dhe gjithnjë triumfues. 41. (Ai ndihmon) Ata të cilët kur Ne u mundësojmë vendosjen në tokë, e falin namazin, japin zeqatin, urdhërojnë për të mirë dhe largojnë prej të keqes. All-llahut i takon përfundimi i çështjeve”. El Haxh-xh, 40-41.

“وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

Atyre nga mesi juaj të cilët besuan dhë bënë vepra të mira All-llahu u premtoi se do t'i bëjë zotërues në atë tokë ashtu si pat bërë zotërues ata që ishin para tyre dhe fenë të cilën Ai e pëlqeu për ta, do ta forcojë, e në vend të frikës Ai do t'u dhurojë siguri. Ata më adhurojnë Mua e nuk më shoqërojnë asgjë. E kush edhe pas kësaj mohon, të tillë janë ata më të prishurit”. En Nur, 55.

“يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ

O besimtarë, nëse ju ndihmoni (fenë) All-llahun, Ai u ndihmon juve dhe u forcon këmbët tuaja”. Muhammed, 7.

Ky materializim i këtyre parimeve nënkupton gërshetimin e elementeve shpirtërore me ato fizike. Derisa pastrimi i besimit nënkupton zhdukjen e besëtytnive, faktorët fizike synojnë motivimin e shkaqeve të lidhjes sa më të fortë të shoqërisë ndërmjet vete dhe këtë nëpërmjet faljes së namazit, dhënies së zekatit, urdhërimit për të mirë dhe ndalimit nga e keqja.

Përmbyllje

Sot kur ummeti islam numëron mbi një miliardë njerëz dhe kur definitivisht nuk ka mundësi ta mbrojë asnjë pjesë të shtetit islam, kthimi tek këto parime bëhet më se i domosdoshëm, zatën, siç thotë Hoxha Muhammed Hssan: “Nuk do të përmirësohet i fundit i këtij ummeti përveçse me atë që u përmirësua i pari i saj”.

 

---