Ah, kështu e paska jeta
Ikën, shpejt e shpejt, si fare mos me qenë
Shpejt vjen kjo pleqëri e shkreta
Po asgjë se shuan mallin për mëmëdhenë
Hapi dritaren e saj
E mundohem ta thelloj shikimin
Përkujtoj rininë, e qaj
E kështu vetes ia shtoj pikëllimin
Shoh ato minare të bukura
Që kanë hedhur shtat krenare
Me vijnë ndërmend ditët e lumtura
Kur dynjaja nuk na ndante fare
Po ç’u bë kështu e ç’ngjau se di
kujtesa ndërmend këtë s’ma kthen
mundohem ta mësoj, ta di
por a thua kjo tashmë çka vlen?
Koha kalon e unë i mplakur jam,
Fuqia çdo ditë më lë e dhimbja më vranë
Sytë me lot – më besoni – i kam
Kam dhe një dert, kush më bën derman
Nëse këtu vdes ku nuk thirret ezan
nëse dikush është që për mua qan
nëse vdekja më zë në këtë vatan
ju lutem, më dëgjoni, për ju një amanet kam
Atje ku linda më dërgoni
atje ku mësova shehadet e namaz
pashe Zotin e Madhëruar mos harroni
se me merak po mbes
Le t’më lajë hoxha im i nderuar
trupin fort le t’ma pastron
më hidhni atë ujë të bekuar sipër
se shpirtin ma freskon
Pastaj mbi supe t’më bartni
drejt e në xhaminë e fëmijërisë sime
atje xhenazen time ta bartni
për namaz e ngushëllime
Tashmë kur letrën e përfundoj
ndiej sikur trupin një të ftohtë ma përfshin
e di, e di, dhimbja më rëndoi
agonitë e vdekjes tash me vijnë
Ndaj dua që kjo letër
sa më parë t’iu bie në duar
amanetin e një vëllai t’vjetër
në vend për ta çuar
Sedat ISLAMI
