Kur tatarët sulmuan shtetin islam, vranë, dogjën dhe shkatërruan shumë. Historia e tyre është e njohur, por, i panjohur ka ngelë një mësim. Kohë të gjatë është vajtuar ajo tragjedi por nuk është kuptuar esenca e saj.
Dijetarët dhe të zotët e mendjes nuk kanë humbur besën në Allahun e Madhëruar as edhe për një çast. Ata kanë kuptuar se prapa saj fshihet një urtësi, të cilën, njëri prej tyre, e ilustron me një shembull jashtëzakonisht interesant. Rrëfehet se një nga vajzat e liderëve tatarë kishte shkuar tek një dijetar ta provokonte për fenë. I kishte thënë:
A nuk jeni ju muslimanët që besoni në Zot, të Cilit i luteni dhe prej të Cilit shpresoni përgjigje?! Ku është ndihma e Tij tani? Si ka lejuar që tatarët të veprojnë me ju kështu siç vepruan?!
Dijetari që njihte mirë problemet e Ummetit dhe gjendjen e tij, iu përgjigj: Pa më thuaj për një bari delesh, përse mbanë me vete qenë? A nuk i mbanë që në rast se delet shpërndahen dhe disa marrin tatëpjetën e disa teposhtën t’i bashkojnë prapë në kope-tufë?
Po –iu përgjigj vajza.
Po sa zgjat ky “pushtet” i qenve? – e pyeti prapë dijetari.
Derisa delet të kthehen në tufë –ia ktheu vajza.
Atëherë dijetari filloi t’ia jepte përgjigjen vajzës për pyetjen e saj:
"Kështu, ju o tatarë dhe të ngjashmit me ju, jeni qentë e Zotit në tokë, jo do të vazhdoni të silleni me ne kështu derisa ne të mos i kthehemi kopesë – fesë sonë, adhurimit ndaj Allahut dhe zbatimit të fesë së Tij!"
