Përhapja e Islamit ka qenë diskutimi e kamotshme ndërsa shpeshherë tezave të ofruara nga studiues të ndryshëm nuk iu ka munguar ngjyra e urrejtjes dhe armiqësisë. Instrumentalizimi i shkencës nga politika dhe varësia ndaj saj ka bërë që ajo të verbërohet para të vërtetës. Portretizimi monstruoz i Islamit, si fe, dhe ithtarëve të tij, si njerëz, është shkaktari kryesor i paragjykimeve ndaj që edhe sot e kësaj dite ekzistojnë, dhe jo vetëm atyre. Shkencëtarëve servilë i faturohet edhe faji i krijimit të një ambienti të përshtatshëm edhe për vagabondë dhe maniakë, të cilët me laps në dorë dinë tua kalojnë për marrëzi edhe shkencëtarëve servilë. Për pasojë, sot shohim teza për ‘përhapjen e Islamit’ që vërtetë ngjajnë me skenarë të filmave horrorr. Fenë, të cilën Allahu i Madhëruar e shpalli shpëtim për njerëzimin dhe në të cilën ndaloi konvertimin me dhunë (Kur’ani: 2:256), mundohen ta paraqesin si të keqen më të madhe të njerëzimit.
Personalisht, nuk dyshoj në karakteret servile dhe qëllimet materiale të shumë prej këtyre “hulumtuesve” që si urithë i kanë hyrë shkencës brenda për ta shkatërruar. Kam këtë bindje ndërsa për bazë kam personalitete të shumta nga bota akademike që para të vërtetës nuk kanë mbyllur sytë, veçanërisht për çështjen që po diskutojmë. Muhammed Fethullah Ezzijadi, në librin e tij ‘Dhahiretu intishari-l-Islam ve mevkif ba’da-l-musteshrikine minha’ (Dukuria e përhapjes së Islamit dhe qëndrimi i disa orientalistëve ndaj saj), duke shtjelluar qëndrimet e shumë orientalistëve për këtë temë, përmend shumë emra, ndër të cilët, si tolerantë, objektivë dhe realist, veçon tre emra,[1] thëniet e të cilëve duhet të konsultoheshin para se t’i hyhet hulumtimeve për përhapjen e Islamit.
LAURA VAGLIERE:
“Askush sot nuk mund të pretendojë se shpata e Çliruesit ka qenë ajo që i ka shtruar (hapur) rrugën përpara Islamit, përkundrazi, në trojet, kur dikur kanë qenë shtetet islame, frerët e pushtetit në duar i kanë marrë qeveri që kanë përkatësi tjera fetare, sikur që për kohë të gjatë në ambienti islame kanë vepruar organizata të fuqishme misionare, por megjithëkëtë, as këto qeveri dhe as ato organizata nuk ia kanë dalë dot ta heqin Islamin dhe ta largojnë atë nga jeta e popujve islamë.”
GUSTAV LE BON:
“Kur’ani nuk është përhapur me shpatë...është përhapur vetëm me Thirrje (kumtim), dhe vetëm me Thirrje popujt e kanë përqafuar atë.”
“Kur të hulumtojmë për çlirimet e arabëve dhe ngadhënjimet e tyre, lexuesi dot ë mësoj se si forca nuk ka qenë shkak i përhapjes së Kur’anit dhe se arabët kanë lënë të lirë në fenë e tyre popujt e nënshtruar.”
HENRY DE CASTRO:
“Askush nuk është detyruar (ta pranojë Kur’anin) as me shpatë dhe as me gjuhë, përkundrazi, ka depërtuar në shpirt me dashuri dhe vullnet të lirë. (Pranimi i tij) Ka qenë si rezultat i aftësisë dhe zotësisë së Kur’anit për të ndikuar dhe marrë (bërë) mendjet (për vete).”
Me qasje sikur këto ndaj Islamit, bota sot do të ishte më e qetë, më në harmoni dhe me më shumë respekt për njëri tjetrin.
[1] Shih: Ezzijadi, Muhammed Fethullah. (1983) Dhahiretu intishari-l-Islam ve mevkif ba’da-l-musteshrikine minha. Tarablus: El-Minshietu el-ammetu li-n-neshri ve-t-teuzië ve-l-i’lam. F. 304-305.
