Në rrëfimet e moçme kineze flitet për një perandor i cili kishte dashur ta shpërblente një qytetar të tij, andaj i kishte ofruar pronësinë e gjithë asaj hapësire tokësore që do të mund ta përshkonte me këmbë. Njeriu u gëzua shumë, kështu që filloi të ecte, e madje edhe të vraponte sikur të ishte i çmendur, në mënyrë që të zë sa më shumë hapësirë. Eci e vrapoi gjatë, dhe dikur, edhe pse u lodh dhe mendoi të kthehej tek perandori e ta informonte për vendin e fundit ku ka shkelur me këmbët e tij, pra ta informonte për kufirin e pronësisë së tij, megjithëkëtë, ndryshoi mendje dhe vendosi të vazhdonte. Eci edhe shumë më gjatë dhe sa herë që i vinte ndërmend të kthehej tek perandori, lakmia për tokën e shtynte që të vazhdon udhëtimin edhe më tej. Në të vërtetë, ai e vazhdoi udhëtimin ndërsa nuk u kthye më kurrë. Thuhet se për shkak të vrapimit të shumtë dhe rraskapitjes së madhe, kishte përfunduar i shtirë në tokë për vdekje.