Nëse do të donim të reflektojmë Islam konkret, atëherë përkufizimi vetëm në kryerjen e detyrimeve fetare në raport me All-llahun (namazi, agjërimi, zekati, haxhi), atëherë ne nuk do ta përfaqësonim Islamin në mënyrën e duhur. Njeriu ka edhe obligime tjera që rrjedhin nga feja. Madje, këto janë një lloj testimi për detyrimet ndaj All-llahut. Ose janë të lidhura njëra me tjetrën. Si shembull ilustrues do të merrja hadithin: “Kush nuk falënderon njerëzit, nuk e ka falënderuar All-llahun!” Pra, nëse duam të jemi falënderues ndaj All-llahut, nuk duhet të jemi përbuzës ndaj të mirave të njerëzve. Nëse e duam All-llahun, duhet t’ia duam edhe prindërit. Adhurimi për All-llahut, siç ka ardhur në Kur’an, është në vijë paralele me respektimin për prindërit [El Isra: 23]. Nga këtu, sahabiu i nderuar, Ibni Abbasi [radijAll-llahu anhuma] thoshte se këto dy gjëra nuk pranohen pa njëra tjetrën. Si mund të jetë besimtar i devotshëm ai që nuk ka raporte të mira me prindërit?! Çfarë Islami mund të dëshmojë/provojë ai që ka çaluar në këtë aspekt?! A nuk është dështimi i tij në raport me respektimin e prindërve si dëshmi se ai nuk e ka adhuruar sinqerisht All-llahun?! Gjithsesi se po.  

Nëse duam ta shprehim fetarinë e vërtetë, atëherë, referuar rastit të Omerit [radijAll-llahu anhu], na duhet që këtë ta shprehim edhe në sjelljet dhe traditën tonë të përditshme, gjegjësisht në shembujt ilustrues në vijim: 

Nëse duam ta prezantojmë Islamin e vërtetë, atëherë duhet të kujdesem për fqinjët. Është urdhër kur’anor [En Nisa: 36] dhe profetik. Muhammedi [sal-laAll-llahu alejhi ve sel-lem] duke dashur të na shpjegojë në mënyrë figurative sa i rëndësishëm janë fqinjët për njëri tjetrin dhe se sa shumë duhet të kujdesen, thotë: “Xhibrili vazhdoi të më porosiste aq shumë për fqinjin saqë mendova se do ta caktojë trashëgimtar!”3    

A jemi ndalur ndonjëherë ta kuptojmë se tek fqinji e gjejmë All-llahun e Madhruar? Muhammedi [sal-laAll-llahu alejhi ve sel-lem] në hadith kudsijj na tregon se All-llahu i Madhëruar do t’i thotë njeriut në Ditën e Llogarisë se përse nuk më ushqeve ndërsa Unë isha i uritur...Sikur të shkoje tek fqinji yt që ka qenë i uritur do të më gjeje.4 

Solidariteti shoqëror, pra një rreth më i gjerë i bamirësisë, është imazh që reflekton fetarinë e vërtetë. Muhammedi [sal-laAll-llahu alejhi ve sel-lem] na ka përshkruar si një trup që dhimbjen e përjeton për çdo pjesë të tij, 5 ndërsa ne, jemi bërë shembuj të shpenzimeve ekstreme dhe luksit të shfrenuar.  

Devotshmëria ka një fushë të gjerë veprimi. Të jesh i devotshëm d.t.th., të reflektosh drejtësi, korrektësi dhe nder çdoherë. Nuk mund t’i thuhet mysliman i devotshëm atij që mashtron të tjerët apo që tregton me gjëra të ndaluara. Është për keqardhje se në kohën kur ne jemi identifikuar si shoqëri myslimane, paralel me të jemi identifikuar edhe si shoqëri që konsumon shumë alkoolin. Pra, tregtohet me gjëra të ndaluara, të cila zbehin imazhin islam tek ne si shoqëri.    

Sa jemi fisnikë dhe bujarë aq jemi edhe myslimanë. Këto tipare më së miri i tregojmë kur jemi larg familjes dhe vendit ose kur jemi në udhëtim siç do të shprehej Omeri [radijAll-llahu anhu]. Sa përkujdesemi për detyrimet fetare, sa i shmangemi ndalesave duke ditur se jemi në ambiente ku nuk na njohin të tjerët, sa jemi bujar dhe ndihmojmë shokët gjatë udhëtimit duke e ditur se ndodhë që dikujt t’i harxhohen të hollat, t’i humbasin apo edhe t’i vidhen, etj.  

Këto dhe aspekte tjera të jetës së përditshme na tregojmë më së miri se sa jemi fetarë të vërtetë.