Isa Mustafa, në një tubim në Zllakuçan të Klinës, ka shfrytëzuar rastin të flet edhe për një pjesë të programit të tyre partiak, fenë dhe besimin në Zot. Ndonëse është, si pikë, e përgjithshme, pra nuk precizon se për çfarë besimi bëhet fjalë, megjithëkëtë, nëse hulumtohet brenda kontekstit të thënë dhe elementeve tjera, në këtë rast përkatësisë katolike të zllakuçanasve, citimit të Presidentit Rugova, i cili kishte një simpati të tepruar ndaj katolikëve, atëherë interpretimi se me këtë fe dhe besim është për qëllim vetëm krishterimi është shumë i mundshëm. Madje, LDK, edhe si parti, asnjëherë nuk e ka fshehur simpatinë për fenë e krishterë, jo për tjetër, por për atë se kinse bota kështu do të na pranonte më lehtë. Kjo është një marrëzi e llojit të vet, ngase, në asnjë raport ndërkombëtar, feja nuk është paraparë si pengesë; është nënvizuar papjekuria institucionale e shprehur në formë korrupsioni, vjedhjeje, mungese të sundimit të ligjit, krimi të organizuara, papunësie ekstreme, e një listë tjetër të gjatë të vërejtjeve, në të cilën feja nuk figuron fare. në të vërtetë, një qasje e tillë është edhe tendencioze, shumë provokuese dhe për shqetësim. Ajo është diskriminuese, sidomos kur kihet fakti se 96% janë deklaruar zyrtarisht myslimanë. Unë nuk do të doja ta shpjegoj kështu sikur Anton Çuni të mos ngrihej dhe këtë tubim dhe ta shfrytëzonte mundësinë për ta sharë Erdoganin dhe për të deklaruar se atë nuk e ka(në) vëlla. Ai ka vëllezër nga feja dhe ideologjia. Siç e potencone dhe vet, në LDK, disa (që kanë përkatësi myslimane) i ka vëllezër nga ideologjia, ndërsa vëllezërit nga feja i ka të krishterët, duke mos përjashtuar këtu as serbët. Feja i ka bërë vëllezër.