T’i bësh reklamë të keqes dhe ta provokosh atë Ndonjëherë, duke menduar se po veprojmë mirë e drejt, dëmtojmë më shumë se që bëjmë hair. Kjo zakonisht ndodhë në rastet kur duam ta ndalojmë a t’i kundërvihemi një të keqeje, veçmas kur kjo e fundit nuk është se meriton trajtim publik. Disa të këqija duhen injoruar që të mos bëhen të mëdha. Publikimi mund t’i shndërrojë në të mëdha. Për këtë shkak thuhet: po deshe ta bësh të madhe një gjë, ndaloje! Rasti me një qytetar të thjeshtë që është konvertuar në krishterim nuk do të duhej të kishte këtë publicitet që iu dha nga disa prej nesh. Dikush që nuk ka asnjë ndikim në jetën shoqërore, e që i tillë mund të jetë edhe brenda familjes e rrethit të vet, duhet injoruar. Injorimi është përgjigja më e mirë ndaj tij dhe sojit të tij të cilët nuk e dinë pse kanë qenë myslimanë dhe as pse janë konvertuar. Nuk janë dija dhe vlerat që i kanë çuar në këtë vendim. Andaj, ta lëmë të keqen e këtillë të zhduket pa i bërë publicitet. Po kështu edhe provokimi i saj ka këtë rezultat të dëmshëm. Para ca javësh, kur zyrtarisht u tha se nuk do të ketë manifestime muzikore në Prishtinë, disa vëllezër shpallën fitoren e hallallit ndaj haramit. Kjo i provokoi tejmase haramxhinjtë të cilët bën çmos dhe e kthyen atë manifestim të shthurur prapë, e nuk harruan ta shpallin fitoren e haramit ndaj hallallit. Jam i bindur se vëllezërit tanë e kanë bërë nga gëzimi e dashuria e madhe për fenë por kanë harruar se veprimet në fe nuk janë emocionale, janë parimore. Prandaj feja na mëson që në rastet kur një veprim yni i drejtë mund të provokojë një reagim të ashpër e të padrejtë të të tjerëve të mos e bëjmë. Kjo nuk nënkupton se po heshtim por se po veprojmë në përputhje me strategjinë fetare.

Pendimi është fillimi i kthimit tek Allahu. Është momenti i ndryshimit të kahes në jetë, nga rruga e gabuar në rrugën e drejtë. Është vendimi më i rëndësishëm që merr njeriu dhe e mira më e madhe që mund t’i bëj vetes. Pendimi është rikthim në natyrshmëri, rikthim i identitetit, gjetje e vetvetes. Njeriu është krijuar për ta adhuruar Allahun dhe pendimi i shërben pikërisht këtij qëllimi. Allahu ka thënë: “Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.” [Edh-Dharijat: 56] Pendimi, nga kjo perspektivë, nënkupton nxjerrjen e njeriut nga bota e mëkatit dhe kundërshtimit në botën e adhurimit dhe bindjes e respektit për fenë e Allahut. Me fjalë të tjera, pendimi nënkupton shpëtimin. Allahu ka thënë: “Pendohuni të gjithë te All-llahu, o besimtarë, në mënyrë që të gjeni shpëtim.” [En-Nur: 31] Pendimi është dritë në errësirë, është shpresë për një fillim të ri dhe të mbarë. Pendimi është impulsi që e kthen zemrën në jetë. “Allahu e shtrin dorën gjatë natës që ta falë mëkatarin e ditës, dhe e shtrin dorën gjatë ditës, që ta fal mëkatarin e natës, dhe këtë derisa dielli të mos lindë nga perëndimi.” Pendimi është rikthim i kujtesës së vjedhur nga mëkatet, rikthim i vetëdijes së humbur nga përplasja me epshet, rikthim i dijes së bllokuar nga pengesat e vëna prej mëkateve. Pendimi është mirësi e kësaj feje. ‘Kushdo që mendon rreth bazave të fesë do ta di (kuptojë) se feja, kur të jetë në pyetje pendimi, ka treguar në çdo mënyrë zemërgjerësi, dashamirësi, mëshirë dhe delikatesë.’ Pra, nuk ka portë që nuk ia ka hapur të penduarit. Allahu ka thënë: “Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse All-llahu i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!”.” [Ez-Zumer: 53] E dini kujt i është drejtuar Allahu me këto fjalë apo kujt ia ka hapur portat e kthimit? Atyre që kanë bërë mëkatet më të mëdha, madje, siç komenton Ibn Kethiri, edhe atyre që e kanë mohuar Allahun. Është thirrje për të gjithë që të kthehemi tek Allahu, pavarësisht mëkateve tona, sepse, nëse mëkati është sëmundje, pendimi është ilaç. Ibn el-Kajjim ka thënë: “Zemra sëmuret sikur trupi ndërsa shërimin e ka në pendim.” Ilaçi i pendimit jep efektet e veta pavarësisht kohës a moshës. “Allahu e pranon pendimin e robit përderisa shpirti të mos i vijë në fyt (të mos vdes).” Pendimi është derë e madhe e shpërblimeve. Njeriu që pendohet për secilin mëkat të kryer, ai në fakt arkëton sevape të mëdha, të mira të shumta, dhe këtij pikërisht të këqijat i shndërrohen në të mira mu ashtu siç ka thënë Allahu: “Edhe ata që pos All-llahut, nuk lusin zot tjetër dhe nuk mbysin njeriun që ka ndaluar All-llahu, por vetëm kur e meriton në bazë të drejtësisë, dhe që nuk bëjnë kurvëri, ndërsa kush i punon këto, ai gjen ndëshkimin. (68) Atij i dyfishohet dënimi ditën e kiametit dhe aty mbetet i përbuzur përgjithmonë. (69) Përveç atij që është penduar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve All-llahu të këqijat ua shndërron në të mira. All-llahu është mëshirues, ndaj Ai falë shumë.” [El-Furkan: 69-70] Pendimi, siç do të shprehej Ali Tantavi, ka shpirt dhe trup: shpirti është të kesh ndjesi për shëmtinë e mëkatit ndërsa trupi është të largohesh prej mëkatit. Që të pendohemi sinqerisht tek Allahu, pra t’i kthehemi tërësisht Atij, kemi nevojë ta kuptojmë esencën e pendimit, thelbin e saj. “Pendimi, thotë Imam Gazaliu, ka tre përbërës: dijen, gjendjen dhe veprimin. Sa i përket dijes ajo nënkupton të njohësh pasojat e mëkateve dhe se ato janë perde ndërmjet robit dhe të Dashurit të tij (Allahut). Kjo njohuri shkakton një gjendje – ndjesi në zemër, e cila është lëndimi nga frika e humbjes së të Dashurit, gjendje kjo që është keqardhje (për mëkatin e bërë). Dominimi i kësaj ndjenje provokon vullnetin për pendim dhe shkëputjen nga e kaluara. Kështu, pendimi nënkupton braktisjen e atypëratyshme të mëkatit, vendosmërinë për të mos iu kthyer më mëkatit dhe shkëputjen me të kaluarën…”

Po, unë i mora paratë. Këto janë fjalët e fundit që tha Imami para se t’ia fillonte të qante. Por, më lejoni tua rrëfej historinë nga fillimi. Një fshat i vogël në një prej vendeve afrikane nuk kishte Imam. Një i sapo diplomuar në Universitetin Islamik të Medinës kishte shkuar për të shërbyer. Ishte e pazakonshme të kesh në një fshat të këtillë një Imam me një përgatitje të këtillë, prandaj për ta nderuar, veçmas gjatë Ramazanit, fshati kishte vendosur që secila shtëpi ta ftonte për iftar. Në natën e parë shkoi në një shtëpi, natën e dytë në tjetrën, natën e tretë në të tretën e kështu me radhë derisa i ra të shkonte tek një çift që nuk kishin fëmijë. Shkoi pak më herët se koha e iftarit prandaj derisa të bëhej gati ushqimi dhe të vinte koha e iftarit e futën në një dhomë. Imami e kishte zakon, për shkak të obligimeve, pas ngrënies së iftarit të mos e zgjaste shumë. Kështu veproi edhe këtë natë. Pasi shkoi Imami gruaja kishte vënë re se pikërisht paratë që kishte vendosur nën shtrojën ku kishte qenë ulur Imami mungonin. Nuk e kishte idenë se çfarë kishte ndodhur por ishte e bindur se paratë kishin qenë aty. Kërkuan në çdo pjesë të dhomës por nuk i gjetën ato. Mendja iu shkoi tek Imami por nuk mund ta nxirrnin atë fjalë nga goja. Kërkuan prapë dhe duke qenë se nuk i gjetën dhe se askush tjetër nuk kishte qenë në shtëpi u bindën se Imami i kishte marrë. Pavarësisht se e mbanin fshehtë, burri i shmangej kontaktit me Imamin. Pra, ishte i zemëruar dhe nuk dëshironte të qëndronte me të. Kaluan muaj dhe Ramazani erdhi prapë. Tradita e iftarit për Imamin vazhdoi. I erdhi radha edhe kësaj familje. Si t’ia bënin? Ta ftonin atë që ua mori paratë? Pasi diskutuan, vendosën ta ftojnë. Erdhi Imami dhe pas iftarit burri filloi ta pyeste: A ke vënë re disi një ftohje të raporteve të mia me ty? Po, iu përgjigj Imami dhe shtoi se sa e sa herë kishte dashur të ndalej që ta diskutonte këtë por nuk kishte gjetur kohën e përshtatshme. E di pse kam vepruar kështu? – e pyeti burri. Jo. Në vitin e kaluar, aty ku qëndroje ulur, ne kishim fshehur ca para, të cilat, pasi shkove ti, nuk i gjetëm më kurrë. Kërkuam atë natë e vazhduam pastaj edhe net tjera por nuk i gjetëm. Zemra nuk na qetësohej dhe bindja jonë ishte se ti je ai që i ke marrë ato para. Imamit iu skuqën sytë dhe filluan lotët t’i rrjedhin. Përse nuk më keni folur për këtë gjë?- iu drejtua Imami. Jemi turpëruar ta bisedojmë këtë me ty – i tha burri. Po, unë i kam marrë ato para! – tha Imami. Burri që ishte me të dhe gruaja që e dëgjonte bisedën nga dhoma tjetër u shokuan. Imami e pranoi se kishte marrë paratë. U krijua një heshtje vrasëse të cilën dënesja e Imamit e bënte edhe më tragjike. Nuk po qaj pse ju po më akuzoni, dhe as që ju jeni të sigurt se unë i kam marrë paratë. Po, unë isha ulur në atë dhomë ku ju kishit paratë. Duke pritur për ju dhe ushqimin, filloi të frynte një erë e cila e lëvizi shtrojën dhe paratë filluan të fluturonin. Arrita t’i kapi që të mos humbasin dhe, duke qenë se afër kisha një Mus’haf (Kur’an), i futa aty. PO QAJ SE SI JU PËR NJË VIT TË TËRË, NGA RAMAZANI I KALUAR, NUK E PASKENI HAPUR KUR’ANIN KURRË. Tani kur Ramazani po bëhet gati të ndahet prej nesh, le të mbetet lidhja jonë me Kur’anin e përditshme. Të mos i ndahemi, të mos e braktisim, të mos ndalojmë së vepruari me të. Burimi: https://youtu.be/EvYOrkisSxo Produced By One Islam Productions By Mohammad AlNaqwi

Të nderuar vëllezër myslimanë! Tashmë kemi hyrë në pjesën e tretë dhe të fundit të Ramazanit, në pjesën në të cilën fshihet shpërblimi kryesor i tij, Nata e Kadrit, një mirësi me të cilën jemi veçuar si ymet. Përkitazi me këtë mirësi, Allahu i madhëruar thotë: لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ “Nata e Kadrit është më e mirë se njëmijë muaj!” [Kadr: 3] Për shkak të vlerës që kanë, ditët e fundit të Ramazanit janë përzgjedhur për fillimin e shpalljes së Kur’anit. Allahu i madhëruar na tregon se këtë libër madhështor ka filluar ta shpallë pikërisht në Ramazan (Bekare: 185), më saktësisht në Natën e Kadrit: إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ ‎ “Ne e kemi zbritur (Kuranin) në Natën e Kadrit” [Kadr: 1] Kur kemi parasysh këto mirësi, e kuptojmë arsyen se përse Pejgamberi ﷺ i kushtonte rëndësi të veçantë dhjetëshit të fundit të Ramazanit. Aisheja r.a., tregon se kur vinte dhjetëshi i fundit i Ramazanit, Pejgamberi ﷺ, i ngjallte netët me namaz, lutje, dhikër, këndim të Kuranit, zgjonte familjen e tij prej gjumi dhe angazhohej shumë me adhurime, e madje edhe e kalonte kohën në itikaf. Angazhohej në kërkim të Natës së Kadrit dhe i nxiste besimtarët për një gjë të tillë, duke i nxitur dhe duke ua kujtuar se: “Kush falet Natën e Kadrit me besim (në Allahun) dhe llogaritje (në shpërblimin e Tij), i falen mëkatet e mëhershme që ka bërë.”[1] Po kështu për këtë natë na ka mësuar një lutje të veçantë. Aisheja r.a., kishte kërkuar nga Pejgamberi ﷺ që t’ia mësonte një lutje të cilën do ta thoshte dhe do të bekohej për Natën e Kadrit, për çka ai i tha: “Thuaj: Allahumme, inneke Afuvvun, tuhibbul afve, fa’fu anni – Zoti im, Ti je Falës, e do faljen, andaj më fal mua!”[2] Vëllezër besimtarë! Agjërimi është adhurim i cili synon përsosjen morale të besimtarit. Vlerat shpirtërore, etike dhe shoqërore janë prioritete kryesore të tij, me të cilat, në forma të ndryshme, mundohet ta formësojë karakterin e besimtarit. Çdokush që agjëron për hir të Zotit vëren ndryshimin pozitiv tek vetvetja; vëren shmangien nga mëkatet, përmbajtjen nga provokimet, përkushtimin për të tjerët. Por kjo nuk nënkupton se në raste e momente të caktuara, për një ose shkak tjetër, nuk mund të bëjë gabime. Megjithëkëtë, agjërimi insiston që kapitulli i tij të jetë i pastër, prandaj ka ndërmarrë edhe hapin e fundit fare në fund të Ramazanit që besimtari të pastrohet e dëliret nga çdo lëshim a mëkat i mundshëm. Këtë e ka bërë nëpërmjet një lëmoshe, rëndësia e së cilës është shumëdimensionale. Xhematlinj të nderuar! Para se të shpjegojmë rolin dhe rëndësinë që ka sadakaja e fitrit, do të donim të bëjmë një përmbledhje rreth rëndësisë së sadakasë në përgjithësi. Pejgamberi ﷺ duke na folur për sadakanë ka thënë: “…sadakaja është argument – dëshmi.”[3] Për çfarë është argument lëmosha? Është argument i besimit. Pasuria është gjë e dhimbshme. Dëshmi për këtë mund të merret mundi dhe sakrifica që japin njerëzit për të. E kur besimtari e jep atë, atëherë dhënia e saj reflekton se feja tek ai qenka më e shtrenjtë se pasuria. Nga këtu shpërblimi për të është i madh. Allahu i madhëruar thotë: مَّن ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا كَثِيرَةً ‎‏ “Kush do t’i japë Allahut një hua të bukur, që Ai t’ia kthejë shpërblimin shumëfish?…” [Bekare: 245] Lëmosha është mënyra se si besimtari për gabimet e mëkatet eventuale, shmang hidhërimin e Allahut të plotfuqishëm dhe shuan mëkatet. Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Lëmosha shuan mëkatin, ashtu sikur uji e shuan zjarrin!”[4] Lëmosha çdoherë është e mirë, por në Ramazan, siç na ka mësuar Pejgamberi ﷺ, është edhe më e mirë. Këtu mbase qëndron shpjegimi pse Pejgamberi ﷺ, që gjithmonë ishte bujar, në Ramazan e shtonte bujarinë edhe më shumë. Lëmosha e Ramazanit dallon nga lëmoshat e rëndomta për shkak të normës dhe efektit. Ibën Abbasi r.a., transmeton: “Pejgamberi ﷺ, e obligoi zekatin e fitrit si pastrim për agjëruesin nga fjalët e kota dhe të pista si dhe si ushqim për meskinët. Kush e jep para namazit të Bajramit është zekat i pranuar ndërsa kush e jep pas namazit, ajo mbetet lëmoshë e rëndomtë.”[5] Pra, sadakaja e fitrit është obligim dhe jepet për ta pastruar agjëruesin nga gabimet e mundshme gjatë agjërimit dhe për të ndihmuar nevojtarët. Vëllezër të nderuar! Siç e dini, Bashkësia Islame e Kosovës, me institucionet e saja fetare, administrative, arsimore dhe humanitare, funksionon edhe falë këtij kontributi që Ju dhuroni çdo vit, andaj, edhe kësaj radhe apelon tek të gjithë ju që zekatin dhe sadakanë e fitrit t’i jepni në Bashkësinë Islame të Kosovës, përkatësisht në këshillat lokalë të Bashkësisë Islame të Kosovës, për të vazhduar bashkërisht rrugën tonë drejt sukseseve, veçmas në fushën e arsimit dhe edukimit fetar. Me këtë rast duam t’iu kujtojmë se Bashkësia Islame është institucioni i vetëm meritor për këto kontribute meqë është i vetmi që është përgjegjës për jetën dhe edukimin fetar në nivel vendi. Ne ju zotohemi se do të vazhdojmë të jemi zëri juaj më besnik dhe se çdo kontribut tuajin, të madh a të vogël, do ta dërgojmë në vendin përkatës. Nëpërmjet organeve tona humanitare, shoqatës ‘Bereqeti’ me theks të veçantë, ne ndihmojmë me mijëra e mijëra familje çdo vit. Kështu, ndihma juaj materiale që ofroni në këtë fundramazan, qoftë me sadakatul fitër, qoftë me zekat, nënkupton një përforcim të radhëve tona në fushën e humanizmit dhe të jetës e arsimit fetar. Allahu na e pranoftë agjërimin dhe çdo vepër të mirë që kemi bërë e do ta bëjmë në këtë muaj! Allahu na bekoftë për Natën e Kadrit, natën e shpëtimit dhe begative! Allahu çdo kontribut material që kemi bërë në këtë muaj, qoftë në shtrim të iftareve për familjarë, miq e dashamirë, qoftë në ndihma për të varfërit, e veçmas për këto me të cilat e mbajmë fenë gjallë në këto troje, na e shumëfishoftë dhe na e ktheftë me të mira në këtë dhe botën tjetër! [1] Buhariu, 1901; Muslimi, 759. [2] Tirmidhiu, 3513. [3] Muslimi, 223. [4] Shih: Sahih et-Tergib, 868. [5] Shih: Sahihu Ebi Davud, 1609.

Të dashur vëllezër besimtarë! Ramazani, krahas adhurimeve, karakterizohet edhe për vlerat dhe historitë të cilat e bëjnë edhe më madhështor. Është muaj i ripërtëritjes së lidhjeve me të afërmit e farefisin. Nxitjet që Kur’ani dhe Sunneti kanë bërë për mbajtjen e këtyre lidhjeve marrin dimension tjetër në këtë muaj. Allahu i madhëruar thotë: “Adhuroni Allahun dhe mos i shoqëroni Atij asgjë (në adhurim); silluni mirë me prindërit, të afërmit…” [Nisa, 36] Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le t’i mbajë lidhjet farefisnore!”[1] Siç mund të shohim, mbajtja e këtyre lidhjeve me të afërmit e farefisin ka rëndësinë e vet sepse në ajet, si vepër, është vënë paralel me vepra të rëndësishme si besimi në Zot dhe mirësjellja me prindërit, sikur që në hadith është kushtëzuar me besim, pra kush e beson Allahun, le t’i mbajë lidhjet me të afërmit. Nga këtu, shkëputja e këtyre lidhjeve është përshkruar si mëkat i madh, aq sa Pejgamberi ﷺ na ka treguar se në xhenet nuk do të hyjë ai që i shkëput lidhjet.[2] Mbajtja e lidhjeve me të afërmit është koncept i veçantë në Islam. Dallohet për vetiniciativën dhe këtu fshihet madhështia e tij. Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Mbajtësi (i lidhjeve farefisnore) nuk është kompensues; mbajtës është ai që, kur të shkëputet nga të afërmit, i mban lidhjet.”[3] Pra, mbajtës i vërtetë nuk llogaritet ai që i bën mirë vetëm atyre që i kanë bërë mirë dhe i mban lidhjet vetëm me ata që i mbajnë me të por ai që kur të tjerët ta lëçisin, vazhdon t’i mbajë lidhjet. Po kështu përkujdesja materiale për të afërmit ka shpërblim të dyfishtë pikërisht për shkak të efektit që ka në forcimin e lidhjeve. Pejgamebri ﷺ ka thënë: “Lëmosha për një të varfër është thjesht lëmoshë ndërsa për të afërmin vlerësohet dyfish: lëmoshë dhe mbajtje e lidhjeve.”[4] Prandaj nga kjo perspektivë, Ramazanin mund ta cilësojmë si një festival njëmujor të lidhjeve familjare dhe farefisnore. Vizitat dhe organizimet e iftareve familjare, farefisnore dhe shoqërore që po shohim në mesin e popullit tonë janë vërtetë për të na gëzuar, janë sihariq se mirësia në këtë popull nuk është sosur, se vlerat nuk janë shuar, se e ardhmja e tij do të jetë e ndritur nëse këtë përkujdesjen dhe interesimin që na mëson Ramazani për njëri-tjetrin e shndërrojmë në praktikë të përhershme. Xhematlinj të nderuar! Ramazani është muaj në të cilin besimtarët kujtojnë edhe një ngjarje historike pesha e së cilës është vërtetë e madhe, Betejën e Bedrit. Hapja e betejave të myslimanëve me të shënon fillimin e një epoke kur myslimanët nuk ishin më në pozitën e të shtypurit. Për trembëdhjetë vite në Mekkë kishin përjetuar tortura nga më të ndryshmet, madje kishte edhe të atillë nga besimtarët që shkaku i këtyre torturave kishin vdekur. Me kalimin në Medinë këtyre torturave do t’iu vinte fundi. Zoti tani kishte lejuar që myslimanët ta përdorin forcën për ta larguar dhunën dhe padrejtësinë (Kur’ani: Haxh, 39-40). Duke iu përgjigjur kësaj thirrje hyjnore për ta luftuar të padrejtën, Pejgamberi ﷺ bashkë me treqind e katërmbëdhjetë shokë dolën për ta penguar karvanin e idhujtarëve mekkasë që po vinte nga Shami. Karvani përbëhej nga njëmijë deve dhe marrja e tij do të kishte efekt të rëndë për idhujtarët. Kjo lëvizje e myslimanëve i provokoi idhujtarët andaj ata, të nxitur nga inati e fanatizmi, përgatitën një ushtri prej njëmijë ushtarësh, dhe ia mësyn Mekkës. Motivet e tyre dallonin nga motivet e myslimanëve: gjithçka kishte të bënte me dhunë, padrejtësi, fanatizëm e kryelartësi. Kështu, më 17 ramazan të vitit të dytë sipas hixhretit, myslimanët u ballafaquan ushtarakisht me idhujtarët në një vend, ndërmjet Mekkës dhe Medinës, të quajtur Bedër, dhe në një ditë që Kur’ani e quan dita e furkanit[5], dita ndarjes së të vërtetës nga e kota. Edhe pse ishin trefish më shumë në numër dhe posedonin arsenal ushtarak shumë më shumë se besimtarët, idhujtarët u mposhtën. Ishte ndihma e Allahut ajo që ua solli këtë fitore historike dhe të papërsëritshme. Allahu xh.sh., duke na rrëfyer për këtë thotë: “Ju kërkuat ndihmë nga Zoti juaj e Ai ju përgjigj: “Unë do t’ju ndihmoj me një mijë engjëj të cilët do të vijnë njëri pas tjetrit”. 10. Allahu e bëri këtë fitore si lajm të mirë, që të qetësohen zemrat tuaja me të. Fitorja vjen vetëm nga Allahu. Me të vërtetë, Allahu është i Plotfuqishëm dhe i Urtë.” [Enfalë, 9-10] Kështu e ka ligji i Zotit, kush e ndihmon Zotin duke i besuar, duke iu bindur e duke punuar për fenë e Tij, Ai do t’i ndihmojë ata. Të dashur vëllezër besimtarë! Dalëngadalë po hyjmë në pjesën e tretë dhe të fundit të Ramazanit, në ditët, të cilat kanë ngjarjet dhe rëndësinë e pakrahasueshme. Kemi Çlirimin e Mekkës që me të drejtë konsiderohet një nga ngjarjet më madhështore në historinë islame dhe jo vetëm. Shkaqet pse ndodhi dhe mënyra se si rrodhën ngjarjet janë pasqyrë ku reflekton madhështia e kësaj feje dhe pejgamberit të saj. Pavarësisht që kurejshët e luftuan, Pejgamberi ﷺ, insistonte në paqe. Për këtë qëllim, edhe atëherë kur kurejshët e penguan nga kryerja e Umres, ai prapë ishte për paqe, madje edhe lidhi marrëveshje dhjetëvjeçare për ndalim të luftës. E kur kjo e fundit u shkel për shkak të pabesisë së idhujtarëve kurejshë, të cilët tinëzisht ndihmuan aleatët e tyre kundër aleatëve të Muhammedit ﷺ, duke shkaktuar vdekjen e më shumë se njëzet burrave prej tyre, atëherë Muhammedi ﷺ, u nis për në Mekkë për atë që Allahu e quan çlirim, ndihmë dhe fitore. “Ne të dhamë ty një fitore të qartë.” [Fet’h, 1][6] Si ngjarje, ka rëndësi të shumëfishtë: është fitore e të vërtetës ndaj të pavërtetës ose besimit ndaj idhujtarisë, është mundësia e kalimit të njerëzve në Islam sepse me çlirimin e Mekkës shumë fise e pranuan Islamin, është mënyrë madhështore për ta prezantuar Pejgamberin ﷺ dhe vlerat e tij. Pavarësisht se përjetoi ditë të rënda në Mekkë, duke rezultuar me largim të tij të dhunshëm prej saj, ai tani, kur kishte mundësinë të hakmerrej ndaj atyre që ia shkaktuan gjithë këto plagë, i fali. Çlirimi i Mekkës shpalos vlerat e çliruesve. Pejgamberi ﷺ, hyri në Mekke ndërsa nuk e ngrittë kokën lart. Nga modestia dhe falënderimi i madh për Allahun, qëndronte i përulur, sepse momentet e triumfit janë momente kur duhet falënderuar Allahun për to. Vëllezër besimtarë! Para nesh kemi dhjetë ditët e fundit të Ramazanit. Kemi mundësinë e artë që ta arrijmë Natën e Kadrit dhe të na falen mëkatet. Ka qenë praktikë e Pejgamberit ﷺ që këtyre dhjetë ditëve dhe netëve t’i kushtonte rëndësi më të madhe. Respektivisht kërkonte që familjes t’i kushtojmë rëndësi duke mos lejuar që shanset sikur Nata e Kadrit, që ka vlerë më shumë se një jetë e tërë, të kalojnë pa u shfrytëzuar. Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Kush falet në Natën e Kadrit me besim dhe duke llogaritur në shpërblimin e Zotit, i falen mëkatet e mëparshme.”[7] Pra, duke iu përkushtuar adhurimit, ne mund ta fitojmë preminë e Ramazanit, faljen e mëkateve. Për këtë shkak, preferohet që në këto dhjetë ditë të shmangen kontaktet e panevojshme me të tjerët. Ka qenë traditë e shokëve të Muhammedit ﷺ që këto dhjetë ditë t’i kalojnë në xhami me arsyetimin se po duam ta ruajmë Ramazanin. Pra, duke qëndruar në xhami, shmangen bisedat e kota dhe qëndrimet e padobishme, kështu që kjo krijon mundësinë vetvetiu për fitim të shpërblimit. Allahun e lusim të në fisnikërojë me vlerat dhe virtytet e Ramazanit, të na begatojë me mirësitë e tij dhe mos na privojë nga mirësia e Natës së Kadrit! [1] Buhariu, nr. 6138 [2] Buhariu, 5884; Muslimi, 2556. [3] Buhariu, 5991. [4] Tirmidhiu, nr 658; Nesaiu, nr. 2582; Ibën Maxheh, nr. 1844. Teksti është i Ibën Maxhes. [5] Enfalë, 41. [6] Shih edhe: Nasr, 1. [7] Buhariu, 1901; Muslimi, 759.